Özlemim Ojelerim Misali Taştı Yüreğimden.

Buz gibi bir kıştı..gökyüzü gözleri kadar soğuk ve nemliydi.
Sahil kenarında kırık dökük bir bankta omzuna yaslanmış titreye titreye oturuyordum.
Üstü tam dört katlıydı sıcacık bir battaniye gibi ısrarlarım üzerine içine giydiği mavi t-shirt'ü çıkardı ve bana verdi hatıra kalması için hala her gece onunla uyuduğumu bildiğini hiç sanmıyorum ama hala saklıyorum atmayı çok denesem de her girişimim başarısızlıkla sonuçlandı sanki onu atarsam ona dair bir şey kalmayacağı kanaatindeydim..
Denizi seyrederken; sık dalgaları,üstümüze sıçrayan suyu,hafif hafif esen ama sertçe vuran rüzgarı o soğuk havada bile elinin sıcaklığını bu kadar özleyeceğimi nereden bilebilirdim ki ?
Şans işte güneşin batışına denk gelmiştik gökyüzü portakal gibiydi.Buz mavisi gökyüzünde turuncu olan güneşe baktım el eleyiz o an orada ömür boyu kalabilirdim sadece onunla orada hayatımı geçirebilirdim.
Koyu kahverengi bir iskelede durdum güneşi izledim şimdi olsa güneş yerine onu izlerdim şayet yokken anladım ki güneş'im de ay'ımda yıldız'ımda oymuş her neyse işte sıkıca kavradı belimi ellerimi tuttu hafif bir tebessümle 'yine taşırmışsın ojelerini' dedi.Gülmekle gülmemek arasında tuttum kendimi çektim elimi kızdım hatta şayet şimdi olsa elini ölünceye kadar bırakır mıydım sanıyorsunuz ?
Ayrılırken bir daha göremeyeceğimi bilseydim bırakmazdım ki sımsıkı sarılırdım daha daha daha sıkı.O gün hoşçakal öpücüğümün de son olduğunu bilmiyordum eğer bilseydim hoşçakal öpücüğü olmazdı zaten.
Şimdi üzüldüğüm tek nokta ona o gün hiç seni seviyorum dememiş olmam onu son görüşümde onu ne kadar sevdiğimi söyleyememiş olmanın acısıyla yatıyorum her gece ve öyle uyanıyorum...
Ve şimdi anılarım canlanıp oturuyor sanki karşımda hani filmlerde olur ya şerit şerit geçer gözünün önünden işte o misal hiç birini tutup yakalayamıyorum yetişemiyorum.Bazen rüyalarımda görüyorum onu ,bazen ise gerçek olanı rüya gibi artık hangisi gerçek hangisi hayal ayırt edemiyorum bile bildiğim tek bir şey var artık özlemimde ojelerim misali taştı yüreğimden kocaman bir derya deniz....

Bir Kere Yaşar İnsan Bin Kere Ölür.

Hayatta umduğunu mu seversin bulduğunu mu ?
Hayalimizde yarattığımız beyaz atlı prensimiz ile gerçekteki pek uyuşmasa gerek.
Bir Fransız atasözü 'hayal ettiğin her şey gerçektir' der aynı fikirde miyim bilemiyorum sonuçta hayal alemi beynimizin bizlere oynadığı bir oyun olduğunu bile düşünür oldum.Hep suya yatan,asla gerçekleşmeyecek,ama kafamızda gerçekleşmesi üzerine yazdığımız kurduğumuz binlerce senaryoların şerefine o zaman !
Bir şeyi ne kadar istersen o kadar olmaması doğru orantılı bence.
Alışverişe çıkarsın hiç bir şey bulamazsın rastgele bir yere giderken bir çift ayakkabıya vurulursun,çok beklediğin bir mesajı çok istiyorken alamazsın istemediğin zaman alırsın bu hayatın sen bakarken soyunamıyorum deme şekli gibidir.Sen arkanı dön hayat soyunsun sana,soyutlasın her şeyi ama isterken değil sen vazgeçtikten sonra.Bunu da çok düşündüm ama buda yaşamımızın bize verdiği en büyük sınav bence yol ayrımlarında önümüze çıkıyor ve iki üç seçenek daha çıkarıp zorlaştırıyor,zorluyor.
Yıllar önce bir kızı terkeden sevgilisinin tam evleneceği gün ortaya çıkması gibi..akıl 'hayır asla !' dese de ya kalbin ?
İşte o 'ya' lar 'ama'lar 'keşke'ler aklını ve kalbini milyon parçalara ayırırken sen kalakalıyorsun öyle.
Herkesin hayatında bir keşkesi vardır,bir burukluğu peki umduğunu mu seçer insan bulduğunu mu ?
Bence ne umduğunu ne bulduğunu seçer,insan..zorladığını seçer insan kendini hep zorlar kolaya kaçar.
'O beni daha çok sever onunla mutlu olurum'
'O ayakkabı diğer beğendiğimden daha rahat bunu almalıyım'
Hep kolay gelene yöneliyoruz,olsun ve bitsin.
Peki bitti mi gerçekten bilinmez yada ne zaman biter hiç bilinmez tek bilinen var ki gün geldiğinde yaşayamadıklarımız için değil yaşadıklarımız için pişman olmamız.
Çünkü bir ömür insan sadece ''1'' 2,3,4 değil ''1'' bir kere yaşar insan binlerce hata milyonlarca keşke ile belki,ama olsun o kısacık yaşamda ''istediğim için yaptım''diyebiliyorsa ne mutlu ne umutlu o hayata.....